In tegenstelling tot houten hangvloeren waar de vochtbestendige baan onder het vloerniveau zal worden geplaatst bij massieve vloeren, moet de DPC altijd boven de afgewerkte vloer worden geplaatst en moet deze zichtbaar zijn. Vraag de installateur om te controleren of er vuil in de spouw zit. Door dergelijk vuil kan vocht van buiten naar binnen stromen, zowel boven als onder de vochtbestendige baan. Dit probleem in een modern huis vereist NOOIT het gebruik van tankvloeistoffen of de installatie van een nieuwe Damp Proof Course.
Maar als er water onder de kunststoflaag aanwezig is, meestal in moderne gebouwen vanwege een intern waterlek boven het vloermembraan, omzeilt het gewoon de vochtwerende laag door via het pleisterwerk en de achterkant van de strak op elkaar gemonteerde houten plint te worden opgezogen. De vochtbestendige baan is mogelijk niet zichtbaar vanwege de externe weergave die, indien correct afgewerkt, op het dpc-niveau zou moeten stoppen en er niet onder zou moeten komen. Dit natuurlijke opstijgende vocht is uiterst zeldzaam in gebouwen met enige vorm van vochtbestendigheid: leisteen, bitumen of plastic. Dus als een lokale 'expert' of 'specialist' die een zogenaamde dampmeter gebruikt, u vertelt dat u Rising Damp gebruikt en aanbiedt om de muren te injecteren en opnieuw te pleisteren, vraag hen dan of ze gekwalificeerd zijn en of ze dit boek hebben gelezen.
Chemisch vochtbestendige cursussen worden meestal geïnjecteerd in gaten met een diameter van 10 mm tot 22 mm. Hij bevestigt in zijn boek dat een vochtmeter niet gebruikt mag worden om te bevestigen dat er opstijgend vocht aanwezig is en hij legt ook uit hoe goede tests kunnen worden uitgevoerd. Een 100% effectieve DPC in een modern huis is gemaakt van plastic en anders dan een chemische vochtwerende laag moet een totale barrière zijn tegen water dat door capillaire werking naar boven in een muur probeert te stromen. In veel gebouwen die sinds de jaren vijftig zijn gebouwd, zijn vochtbestendige kunststofbanen (DPC's) geïnstalleerd, waarbij plastic dampdichte membranen (DPM's) onder de betonnen vloeren zijn verwerkt.
Hetzelfde probleem van 'vochtafvoer' doet zich voor in oudere gebouwen waar water de grond of het beton onder een zwevende vloer bevochtigt: de waterdamp stijgt op in de lucht, condenseert op de muren en klimt langs de wanden van de stenen of blokken, langs de DPC-laag en via het pleisterwerk in de muur. Het zogenaamde 'tanken' van een muur met een vloeibare sealer (verf of cementslurry) of het aanbrengen van een dichte laag zand en cement met een 'waterdichtmiddel' vermindert of elimineert de essentiële verdamping die een muur uitdroogt (ze drogen maar heel langzaam - het Building Research Establishment (BRE) geeft een wanddikte van 0,5 tot 1,0 inch (12,5 tot 25 mm) per maand, ervan uitgaande dat beide zijden van de muur kunnen ademen). Dit is tegenwoordig de meest voorkomende oorzaak van vochtklachten op de begane grond in gebouwen en kan niet worden verholpen door een nieuwe vochtbestendige coating van welke aard dan ook aan te brengen. Het vocht dat zich al boven het vochtbestendige oppervlak bevindt, verdampt via het pleisterwerk in het gebouw, waardoor verschillende soorten 'zouten' in het gips, de verf en het papier terechtkomen.
Dat de vochtigheid werd veroorzaakt door puin (mortel, zand, stenen, vuile muurbanden, slecht geïnstalleerde spouwisolatie) en dat het vocht van verhoogde externe grondniveaus of een waterlek uit een afvoer, een waterleiding of een vuile waterleiding van buitenaf de holte kan passeren. Anders kan het probleem een intern lek zijn.
